سبو

ز نیرنگ فسون پردازی الفت چه می پرسی؟

تو در آغوشی و من کُشته ی از دور دیدن ها

ز ابنای زمان بیهوده دردسر مکش بیدل

اگر باری نداری التفاتت چیست با خرها؟

زلف او را اختیاری نیست در تسخیر دل

خود به خود این رشته می‌گیرد گره از تابها

ز نام مِی ، زبانم مست و بیخود در دهان افتد

نگاهم رنگ مِی پیدا کند از دیدن مینا

ز خلق گوشه گرفتن سلامت است اما

خیال اگر بگذارد به خویش ساخته را

زندگی در بند و قیدِ رسم عادت مردن است

دست ، دستِ توست بشکن این طلسم ننگ را

زبانِ حالِ عاشق گر دعایی دارد این دارد

که یارب مهربان گردان دلِ نامهربانش را

زمانه گفت مرا: خشم خویش دار نگاه

کرا زبان نه به بند است ، پای در بند است

ز من او فارغ و من در خیالش تا سحر کایا

بود یارش که و کارش چه و جایش کجا امشب؟

ز خاره سخت تر بودم شبی بردم به سر بی تو

به سر بردم شبی و زنده‌ام ، خاکم به سر بی تو