آب | | سبو

سعدی

آب حیاتِ من است، خاکِ سرِ کویِ دوست

شبنم وصالِ گل طلبید آب شد ز شرم از هر که هر چه می‌طلبی اینچنین طلب

سرمایه ی حباب به غیر از محیط چیست؟ آبِ تو آبِ ما و هوایت هوای ماست

دردی است در دلم که گر از پیشِ آبِ چشم برگیرم آستین ، برود تا به دامنم

خاکِ من زنده به تاثیرِ هوای رخ توست سازگاری نکند آب و هوایِ دگرم

حدیث عشق چه حاجت که بر زبان آری به آبِ دیده‌ی خونین نبشته صورتِ حال