آب | | سبو

بیدل دهلوی

باغی که بهارش همه سنگ است دل اوست دشتی که غبارش همه آب است دل ما

آب حیاتِ من است، خاکِ سرِ کویِ دوست

شبنم وصالِ گل طلبید آب شد ز شرم از هر که هر چه می‌طلبی اینچنین طلب

سرمایه ی حباب به غیر از محیط چیست؟ آبِ تو آبِ ما و هوایت هوای ماست

دردی است در دلم که گر از پیشِ آبِ چشم برگیرم آستین ، برود تا به دامنم

خاکِ من زنده به تاثیرِ هوای رخ توست سازگاری نکند آب و هوایِ دگرم

حدیث عشق چه حاجت که بر زبان آری به آبِ دیده‌ی خونین نبشته صورتِ حال