بیدل دهلوی |

بیدل دهلوی

از ترحم تا مروت وز مدارا تا وفا هر چه را کردم طلب دیدم ز عالم رفته است

از دو تا گشتن ندارد چاره نخل میوه دار قامت هر کس به زیر بار می‌آید خم است

ای خوش آن دیده که در انجمن ناز و نیاز بال بلبل به نظر دارد و حیران گل است

از تپش های پر پروانه می‌آید به گوش کآشنای شمع را بیرون محفل آتش است

اشک یک لحظه به مژگان بار است فرصت عمر همین مقدار است

ای خوش آن ناله ای که بی اثر است

اهل دنیا عاشق جاهند از بی دانشی آتش سوزان به چشم کودک نادان زر است

اگر از بندگی آگاه شوی هر طرف سجده کنی معبود است

از تاب و تبِ حسرت دیدار مپرسید!

ای گداز دل نفسی اشک شو به دیده بیا یار می‌رود ز نظر ، یک قدم دویده بیا