حسرت همدانی |

حسرت همدانی

نگرانت دگرانند و منِ دل نگران باشم از دور به حسرت نگران تا کی و چند

نگران ای کس من رویِ کسان تا کی و چند سویِ هر ناکس و هر کس نگران تا کی و چند

ندارم ار به کویت ره عجب نیست که نبود ره به کویِ شه گدا را

مرغانِ قفس را همه از دام رهاندی شادم که مرا از قفس آزاد نکردی

مکن کاکل پریشان و مگردان مرا خاطر پریشان از غمِ عشق

مرا دردِ تو بهِ باشد ز درمان ای خوش آن عاشق که هر ساعت ز تو دردی به دردِ دیگر افزودش

مانندت ای رشک پری هرگز نزاده مادری حیف است چون تو دلبری خندان دل آزاری کند

مرا دلبر به کام و مدعی را بگو خاک سیه کن بر سر امشب

گفتم نگرم رویِ تو ،گفتا به قیامت گفتم روم از کویِ تو گفتا به سلامت گفتم چه خوش از کار جهان ؟ گفت غم عشق گفتم چه بود حاصل آن ؟ گفت ندامت

گره از کار فرو بسته ام ای گل بگشاید به تبسم گره از غنچه ی لب چون بگشایی