سر | | سبو

بیدل دهلوی

الهی از سر ما کم نگردد سایه ی مستی

نهاده ام سرِ تسلیم زیرِ شمشیرت بیار بر سرم ای عشق ، هر چه می‌خواهی

نه خلاف ِ عهد کردم که حدیثِ جز تو گفتم همه بر سرِ زبانند و تو در میانِ جانی

مرا دلبر به کام و مدعی را بگو خاک سیه کن بر سر امشب

ما را سری است با تو که گر خلق روزگار دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم

میانِ خلق ندیدی که چون دویدمت از پی ! زهی خجالت مردم چرا به سر ندویدم

من چه در پایِ تو ریزم که پسندِ تو بود جان و سر را نتوان گفت که مقداری هست

من از این بند نخواهم به در آمد همه عمر بندِ پایی که به دستِ تو بود تاجِ سر است

گویند رفیقانم در عشق چه سر داری ؟ گویم که سری دارم انداخته در پایی

گفتی به غمم بنشین یا از سرِ جان برخیز فرمان بَرَمَت جانا ، بنشینم و بر خیزم