کار | | سبو

سعدی

من آن نیَم که دل از مهر دوست بردارم وگر ز کینه ی دشمن به جان رسد کارم

مشنو ای دوست که بعد از تو مرا یاری هست یا شب و روز به جز فکرِ توام کاری هست

گفتم به دل : زمانه چه دارد ز گیر و دار؟ خندید و گفت : آنچه نیاید به کار ما

گفتم نگرم رویِ تو ،گفتا به قیامت گفتم روم از کویِ تو گفتا به سلامت گفتم چه خوش از کار جهان ؟ گفت غم عشق گفتم چه بود حاصل آن ؟ گفت ندامت

گره از کار فرو بسته ام ای گل بگشاید به تبسم گره از غنچه ی لب چون بگشایی

ز من او فارغ و من در خیالش تا سحر کایا بود یارش که و کارش چه و جایش کجا امشب؟

دیگر نبود با سر و جانش سر و کاری آن کو سر و کارش به تو افتاد در این شهر

خواب در عهدِ تو در چشم من آید؟ هیهات عاشقی کار سری نیست که بر بالین است

چاره درد جدایی تویی ای مرگ چه باشد اگر از کار فرو بسته ی من عقده گشایی